Biada temu, kto wstąpi na tereny tej najpiękniejszej i najstarszej spośród wszystkich Eliońskich ras. Zarówno żeńscy jak i męscy przedstawiciele tej grupy to jedne z najbardziej zwodniczych i przewrotnych istot w Elionie. Przeważnie można ich ujrzeć pod postacią niebywale pięknych ludzi, najczęściej o jasnych, blond włosach (choć zdarzają się i inne, ciemniejsze kolory), niemal idealnych rysach twarzy i smukłych ciała. Choć wyglądem są w stanie wprowadzić każdego w osłupienie, tak ich dusze dalekie są jednak od perfekcji. W gruncie rzeczy są dosyć... bezwzględne. Mają wyostrzone zmysły, co umożliwia szybką reakcję – atak lub obronę. Obcy na słonecznych terenach mogą odczuwać złudne poczucie bezpieczeństwa, nie ma jednak nic bardziej mylnego. Czujne elfie oczy bacznie obserwują każdego, kto przejdzie na ich terytorium – czekają na ujawnienie zamiarów. Jeśli okażą się niecne, od razu atakują przybysza. Niekiedy też wabią ich i zwodzą, często wykorzystują, okradając przy tym. Niektórzy pozostają ich zakładnikami przez długi czas. Elfy pokazują swoim więźniom różne iluzje, tak, że Ci nawet nie myślą o ucieczce. Innym od razu serwują mieszaninę złudnych wizji, od których niejeden postradał zmysły. Na tego typu ataki najbardziej podatni są Potomkowie Smoków. Same elfy natomiast wolą nie mieć za wiele do czynienia z wilkołakami, których jad jest dla nich wyjątkowo szkodliwy. Te śliczne istoty mają bardzo przebiegłe i dumne dusze. Szukają korzyści dla siebie we wszelakich działaniach i rzadko kiedy godzą się na bezinteresowną pomoc. Ich wielką słabością jest jednak władza. To właśnie jej pragnienie powoduje, że chcą walczyć z innymi i dostać główne królestwo Elionu na swoją wyłączność. Warto wiedzieć, że w podbojach potrafią być niebywale zażarci. Nawet w drobnych kłótniach ich płomienne charaktery nie pozwalają zgadzać się na ustępstwa. Mawiają, że jeśli gra toczy się o władze, wszystkie chwyty są dozwolone. Wieki temu szybko wybrały dla siebie okolice nadmorskie o najprzyjemniejszym klimacie i najpiękniejszej roślinności, bezwzględnie eliminując tych, którzy wtenczas byli tam osiedleni. Mawiają, że zostały stworzone przez zakazany, płomienny romans dwójki bogów, ucieleśnienia piękna i zwinności Everatte, oraz niepokonanego Vaeril. To właśnie oni są bogami elfów, idealnie oddającym ich naturę. Dziś składają im różne ofiary, wierząc, że Ci w zamian zapewnią im jak najprzyjemniejsze życie.

W Elion nawet pojezierza, kojarzące się z rodzinnymi piknikami i weekendami spędzonymi na taplaniu się w jeziorkach, nie są zupełnie bezpieczne. A nawet zupełnie niewskazane do jakichkolwiek spacerków rekreacyjnych. Pomiędzy jednymi, a drugimi jeziorami, otoczone lasami i mokradłami, żyje stosunkowo młoda i zdecydowanie pełna życia rasa. Wilkołaków. Nikt nie wie jak tak naprawdę powstały te dziwne stworzenia. Oczywiście krąży mnóstwo legend. Poczynając od zbereźnych historii na temat współżycia ludzi z wilkami, po piękne opowieści o wybrańcach bogów. W każdym razie faktem jest, że przez długi czas nikt nie wiedział o ich istnieniu, a żyli oni wśród ludzi, próbując z nimi współistnieć. Ale natura wilkołaków nie pozwoliła na to, kiedy odkryli źródła tajemniczych długich chorób i ich późniejsze skutki, takie osoby natychmiast wyganiano z miast, a później już w czasie przemiany zabijano. Wilkołaki zaczęły żyć samotnie w lasach przy jeziorach, powoli skupiając się w większe grupy. Na początku to one były słabsze, bo samotne i prześladowane przez całe armie, powstałe tylko po to, by pozbyć się niepotrzebnego i niebezpiecznego ogniwa. Chociaż obecnie tereny pojezierza są pod władaniem wilkołaków, zorganizowanie ich miast trwało długi okres czasu i potrzebowało niebywałego przywódcy. Wilkołaki nie zamieniają się jedynie w czasie pełni, stają się potworami kiedy tylko zechcą, a światło księżyca jedynie wzmaga w nich agresję. Jest to rasa wyjątkowo brutalna i żądna krwi. Oni nie do końca pragną bogactw, władzy i pięknych krain, chociaż to oczywiście im nie przeszkadza. Jednak ich byt skupia się głównie na samej walce. Nie chodzi o zasady fair-play, pojedynki czy turnieje. Chodzi o śmierć, przerażenie i dobrą zabawę przy uciekających w popłochu ludziach, elfach czy innego tałatajstwa. Zdobywanie łupów, które strwonią na dobrą zabawę i przygotowania do kolejnego rozlewu krwi. Z wyglądu teoretycznie nie różnią się od ludzi, są bardzo różnorodni. Jednak kiedy żyją wśród swoich, przyzwyczajają się do niedbałego sposoby bycia, przez co nietrudno rozpoznać kto jest wilkołakiem. Przez ich hulaszczy i brutalny styl życia są nieokiełznani, robią wszystko by zapewnić sobie rozrywkę podczas ich długiej egzystencji. Ich głównym zajęciem jest picie do nieprzytomności i zabawy do rana, w czasie których obowiązkowa jest co najmniej jedna bójka. Są porywcze i mało roztropne, dlatego tak ciężko było im przyzwyczaić się do jakiejkolwiek władzy w miastach. Trudno jest zabić te stworzenia. Tylko krasnoludy wynalazły wyjątkową stal, która zapobiega szybkiej regeneracji wilkołaków. Od kiedy zaś ludzie zawładnęli krainą krasnoludów, to oni są jedynymi posiadaczami broni uśmiercającej te brutalne istoty. Zwykłą bronią nie można ich zabić, dzięki zdolności natychmiastowego gojenia ran. Żyją one mniej więcej pół wieku, chociaż sporo umiera szybciej przez ich skłonności do walk, nawet na terenie ludzi uzbrojonych w śmiertelne dla nich miecze. Swoją rasę zwiększać mogą jedynie poprzez rozmnażanie się, plotki o jadzie, który "zaraża", już dawno temu okazały się jedynie plotką służącą jedynie do straszenia ludzi.

Historia o powstaniu smoczych potomków nie jest znana. Charakteryzują się wrodzoną ciekawością, uczą się stosunkowo szybko, przez zainteresowanie danym tematem i nie nudzą się przy tym. Nie jest to jednak cechą wyróżniająca potomków na tle innych. Dominującymi cechami wypada obwołać odwagę i upór, które towarzyszą im niezmiennie od wielu lat. Nie dadzą sobie włazić na głowę i szybko obracają sprawy w kierunku, który obrali. Stanowczość także charakteryzuje ludzi o smoczej krwi. Tak jak i podejrzliwość oraz nieufność. Potrafią być bezlitośni, to jednak nie dotyczy każdego, a działa raczej na zasadzie instynktu w niektórych przypadkach, na przykład przy dążeniu do prawdy. Ciężko przekonać ich do swych racji. Właśnie, są ludźmi, choć uparcie tępią ową rasę i nienawidzą być do nich porównywani. Twierdzenie o lepszości względem zwykłego człowieka zakorzenili w sobie zapewne już na początku istnienia – MY mamy smoczą krew, jesteśmy ulepszeni. Wciąż jednak doceniają siłę zwykłych ludzi, mimo wszelakich uprzedzeń. A do walki są stworzeni, smocza krew wrze w nich przed bitwą. Wracając jednak do nieuchronnych podobieństw – wyglądają jak ludzie. Zdarzy się drobna, mała i filigranowa osóbka, szeroki i dobrze zbudowany mężczyzna, przeciętny człowiek; w tłumie dostrzeżesz blondynów, szatynów i brunetów, ale także rudych, gdyż ten kolor jest częstszy u nich niż wśród innych ras. Kochają zabawę i wino! W swoim gronie są bardzo barwni, nie tylko pod względem charakteru, ale i szat. W teren jednak udają się w skórzanych strojach lub lekkich pancerzach. Wydawać by się mogło, że buntownicza natura potrzebuje wielkiego rozgłosu. Tymczasem wolą działać w ukryciu, a najbardziej cieszą ich ataki znienacka. Element zaskoczenia pozwala im wykorzystać dodatkowe sekundy, które są bardzo cenne. Potomkowie smoków są bardzo czujni i mają dobry wzrok, przydatny przy obserwacji sytuacji z góry, ze swoich wierzchowców. Stale kontrolują swoje górskie tereny, ciężko schować się przed ogromnym, jaszczuropodobnym stworem. Warto poświęcić chwilę samej więzi potomka i smoka. Choć nie wiadomo jak doszło do tak dziwnego połączenia człowieka i stwora, znane są fakty dotyczące efektów owego ewenementu. Udało się ustalić, że smok przeznaczony konkretnej osobie budzi się do życia wraz z poczęciem swego jeźdźca. Gdy dziecko dorasta, smok również rośnie, przygotowując się na spotkanie. W czasie piętnastych urodzin potomek udaje się samotnie w góry, w poszukiwaniu swego stworzenia, wtedy też na dłoni pojawia się blada runa. Wędrówka po niebezpiecznych terenach jest swoistą próbą przetrwania, mało kto wraca po tygodniu. Podczas tułaczki znak zakreśla się coraz wyraźniejszą barwą, najczęściej karmazynową, lecz ostateczną intensywność uzyskuje przy Pierwszym Spotkaniu. Jest ono bardzo ważnym wydarzeniem w historii każdego potomka i zostaje w pamięci absolutnie na zawsze. Według ich wierzeń przywołanie owego wspomnienia podczas śmierci (w miarę możliwości) zaprowadzi do smoczego raju. Smoczy czczą dwa bóstwa – wolności i wiecznego ognia. Bóg Daeryth ma zapewnić im pomyślność podczas lotów, a bogini Sheavdil panować nad ogniem, aby nie powodował zniszczeń zbyt krytycznych. Oboje chronią potomków przed śmiercią – zarówno smoka, jak i jego pana, gdyż siły życiowe każdego zanikają już przy zgonie jednego z nich. Walka o władzę ma dla nich wielkie znaczenie. Nie pod względem bogactw, w ich górach poukrywane są smocze skarby, które zupełnie im wystarczają. Wierzą, że gdy na tronie zasiądzie potomek smoka, zwany przez nich Przeznaczonym, z martwych powstaną wszystkie smoki i zmarli przodkowie, co ciągnie za sobą dowiedzenia się prawdy o powstaniu. Oraz niechybną dominację.

Oto rasa panów, od której wywodzą się zarówno wilkołaki, jak i potomkowie smoków. Pozornie najsłabsi, równocześnie potrafiący wciąż żyć w dostatku na swoich ziemiach. Zamieszkują najzimniejszą część całego Elion i przez większość roku ich kraina jest pokryta białym puchem. Ludzie z łatwością się przystosowali do tutejszego klimatu i na dodatek całkiem nieźle radzili sobie z walkami ras. Ostatnio to jeden z ludzi zasiadał na tronie całego Elion. Oczywiście ci uważają, że wciąż im się należy władza, dlaczego pilnie przygotowują się do bitwy z każdym, kto spróbuje go im odebrać. A wbrew pozorom są dość groźni. To oni byli rasą, która podbiła po wieloletnich wojnach tereny krasnoludów, Bravoord kilkaset lat temu. Od tej chwili krasnoludy stały się ich niecodziennymi niewolnikami. Nie tylko służą w ich domach, zupełnie już nie zdolne do biernego oporu, ale co najważniejsze wykuwają im niesamowite zbroje i broń, które nie równają się z pancerzem innych ras. Dlatego ludzie jako jedyni swoimi specjalnymi mieczami mogą prawdziwie zranić, zwykle regenerujących się w mgnieniu oka wilkołaków. Ludzie są wyjątkowo zróżnicowani, gdyż kiedyś rozproszeni byli po całym Elion. Dopiero kiedy inne rasy zaczęły się osiedlać i zabierać ich tereny, wszyscy skupili się w jednym miejscu. Dlatego występuje tu prawdziwa mieszanka, od bladych blondynów, po czarnoskórych mieszkańców nieistniejących już wysp. Chciwi, żądni władzy, zróżnicowani. Wierzący w wielu bogów i pożądliwie czepiający się swojej wiary. W przeciwieństwie do innych ras nękani przez słabości takie jak choroby, liczący na siebie i na przejęcie tronu wszelkimi istniejącymi sposobami.

O tej rasie mówi się, że powstała ze skał i minerałów wnętrza ziemi, dlatego są tak twardzi i nieustępliwi. Krasnoludy są honorowe, pracowite i niezwykle uzdolnione w kwestii wytwarzania broni i zbroi. Naturalnym środowiskiem dla nich są kopalnie, gdzie zaopatrują się w surowce do przetwarzania jak i złoto i diamenty, które zdecydowanie umilają im egzystencję. Lubią gromadzić dobra, nie roztrwaniając bogactwa na prawo i lewo. Wizualnie zdecydowanie różnią się od "pięknych i głupich", jak określali niegdyś pozostałych mieszkańców Elion. Są niscy, bardzo krępi. Włosy mają zazwyczaj gęste i długie, splatane w warkocze niemal do ziemi - podobnie jak ich imponujące brody, które posiadają również żeńskie przedstawicielki tej rasy. Ich egzystencja zawsze zakłócana była przez liczne wojny, zazwyczaj z ludźmi. Wydawało się, że są dla siebie odwiecznymi wrogami, chociaż nikt tak naprawdę nie wiedział, gdzie upatrywać samego początku konfliktu. W 986 roku II ery ostateczne wojny między tymi dwoma rasami zakończyły się podbiciem rodu krasnoludów. Większość została wybita, niektórzy zdołali uciec i dziś mieszkają u innych ras. Pozostała część została przymusowo przesiedlona do Lorelden, gdzie teraz pracują zniewolone w kopalniach i kuźniach, wytwarzając zbrojenia dla ludzi. Usługiwanie im rozpaczliwie uwłacza honorowym istotom... kto wie, czy pewnego dnia nie rozniecą powstania, rebelii która zakończy się odzyskaniem wolności?

Uwaga: wybór rasy krasnoluda ogranicza wybór profesji do wojownika i uczonego. Robiąc krasnoluda należy zdecydować, czy będzie on niewolnikiem ludzi, czy też uciekinierem, który obecnie mieszka u innej, wybranej rasy i dla niej pracuje. Ich rodzinne tereny są zniszczone i w tej chwili, nikt tam nie mieszka.

Driady to strażniczki leśne, które życie poświęcają głównie pilnowaniu swych terenów, wielokrotnie atakowanych w przeszłości. Posiadają bardzo charakterystyczne odcienie skóry - oliwkowe lub bladozielone. Mimo drobnej budowy, nie należy ich lekceważyć, ponieważ potrafią świetnie się bronić oraz atakować, jeśli zajdzie taka potrzeba. Potrafią władać bronią jednoręczną oraz strzelać z łuku. Najlepiej ze wszystkich ras w Elionie znają się na lecznictwie i ziołach, są cierpliwe, skuteczne oraz uparte. Cechuje je również duma, i nic dziwnego, pod względem historii mają się czym szczycić. Bezwzględne w kwestii Lasu Driad, czyli ich odwiecznego domu. Nie ma zapisków, które wskazywałyby na czas pojawienia się strażniczek w tym miejscu, są jednak dowody na to, że nigdy go nie opuściły. Przetrwały wiele wojen i najazdów, z których kilka było dotkliwszych - najgorsze straty przyniosły ataki krasnoludów, przez co driady nienawidzą przedstawicieli owej rasy. Żadna z nich nie zaakceptuje niskiego, krępego, włochatego krasnoluda. Wszyscy wiedzą, że wchodzenie do Lasu Driad jest szalenie niebezpieczne. Mieszkanki uważają go za teren święty i bronią jak tylko mogą. Każdy przybysz jest obserwowany, mimo że często nie zdaje sobie z tego sprawy. Dokładnie - driady to tylko i wyłącznie kobiety. Nasuwa się więc pytanie: jak się rozmnażają? Nie mają z tym większego problemu, gdyż wystarczy im mężczyzna jakiejkolwiek rasy (poza krasnoludami oczywiście, te są zabijane na miejscu), a dokładniej jego nasienie. Dalej jest już prosto - organizm driady sam sprawia, że nie powstaje żadna mieszanka, tylko kolejna strażniczka. Mimo tego nie należy myśleć, że każdy mężczyzna jest mile widziany. Kobiety są co prawda atakowane częściej, lecz mężczyznom również zdarza się umierać w owym lesie. Driady pomagają także chorym, którzy zbłądzili i trafili na ich terytorium oraz posiadają różne eliksiry, mogące wymazać pamięć. Istnieje najwyższa wśród nich, królowa, której reszta słucha bez wyjątków. To ona zawsze ma ostatnie zdanie.

Uwaga: wybór rasy driady ogranicza płeć - można stworzyć jedynie kobietę, jeśli chodzi o profesję, należy pamiętać o tym, że driada nie może być bardem, kurtyzaną, złodziejem ani zabójcą, a jeżeli jest uczoną - należy to rozumieć jako ponadprzeciętną znajomość lecznictwa oraz tylko kilku kwestii dotyczących innych ras. Driady muszą przebywać w swoim lesie; dozwolone jest tylko niezbyt odległe opuszczanie tego terenu. Dalsze wycieczki należy uzgodnić z administracją.