W cholerę z nimi wszystkimi. Dobrze, więc jako władca potrzebowała doradców do pewnych politycznych decyzji, w porządku. Jednakże naprawdę nie potrzebowała ich w swych prywatnych działaniach. Cholerni moralizatorzy. Nie była dzieckiem, nie potrzebowała ich nadzoru. A jak długo wtrącali się w jej prywatne decyzje, tak długo nie zamierzała ich słuchać. Na każdego z nich płynnie rzuciła iluzję, bezbłędnie wmawiając, iż udaje się na spotkanie z jednym z władców. Dlaczego właściwie rzucała na nich iluzję? Po co? Właściwie to nie była ich sprawa, co naprawdę zamierzała robić.
Późnym wieczorem opuściła zamek udając się na przechadzkę po okolicznych terenach. Jej celem nie było w prawdzie podziwianie przyrody, ani zwiedzanie terenów, bo te naprawdę średnio ją interesowały. Po prostu chciała tu znaleźć pewne wysoce pożądane ziele z którego wyrabia się Nivgrest. Ach, jakże ona uwielbiała odurzające działanie tego proszku! Skąd jednakże miała je wytrzasnąć tutaj, w królestwie? Sprytnie postanowiła zdobyć go nieco w roślinnej postaci, a następnie odpowiednio przerobić, a cóż za oszczędność by to była!
Poruszała się cicho, zupełnie bezszelestnie przemierzała lasy, nieświadomie docierając do wioski Feihra. Nie, nigdy dotychczas tu nie była. Żaden z niej obieżyświat, dobrze znała tylko swój Elengard. Ścieżki, które rozpościerały się przed nią, były zdecydowanie inne, niż te jakie dotychczas mijała. Przystanęła nieco na uboczu, cicho i uważnie rozglądając się za poszukiwanym zielem i oceniając, czy może w ogóle znajdować się w tych rejonach. Bezszelestność była wskazana, wszakże, bez względu na to gdzie obecnie się znajdywała, miała świadomość, że bardzo łatwo ściągnąć różne dzikie istoty, których towarzystwo wcale nie było jej potrzebne.

Także wiadomość o Nivgreście dobiegła maga i kapłana - samego Helmskrima Dziecię Smoka. 39 letni czarodziej postanowił zatem pewnego malownicznego i przesiąkniętego wojną dnia wyruszyć w rejony królestwa Elengard. Ale jak się miał zamiar tam dostać? W karawanie, na koniu? Nie, oczywiście przylecieć na swoim szafirowo-rubinowym smoku, Nurmenganduurze. Zachował przy tym wszelkie ostrożności. Będąc już bliżej Nazaretu..pfuu to znaczy wioski, postanowił wylądować w pobliskim lesie, aby przy okazji smok mógł w nim siedzieć i zdobywać pożywienie. - Do zobaczenia, Nurm. - Po czym zaczął z niego wychodzić. Wychodząc z niego wpadł niechcący na jakąś dziewczę. Oczywiście w pore ją łapiąc postawił w pionie i powiedział swoim głosem: - Oj przepraszam, to moja wina. Proszę mi wybaczyć, madame.

W pewnym momencie blondwłosa usłyszała trzepot wielkich skrzydeł, nadlatywał jeden ze smoków, zapewne ze swoim potomkiem. Elfka postanowiła zostać w cieniu, w miejscu, w którym cały czas była, mają nadzieję, że pozostanie niezauważona. Wszakże nie miała pojęcia kim jest ów przybysz, mógł to być jeden z tych, którzy za elfami nie przepadają. Takiego delikwenta mogłaby odrobinę ziluzjonować. Ostatecznie postanowiła obserwować rozwój sytuacji. Niestety smok wylądował dość blisko niej, a co więcej, zaraz ze zwierzęcia zeskoczył jakiś mężczyzna wpadając wprost na nią!
- Aha, zawsze wiedziałam, że macie okropnie słabe zmysły, ale nawet wzroku? Pomyślałby kto, że latając na smokach powinniście dobrze widzieć już z daleka - mruknęła łapiąc równowagę po tym, jak mężczyzna na nią wpadł. Kiwnęła głową na te jego przeprosiny i rzuciła mu szybkie spojrzenie oceniając z kim takim ma do czynienia. Matrixowego Jezusa ewidentnie nie znała, postanowiła więc zachować ostrożność, bacznie go obserwując.

- A widać, że dziewka to taka kapryśna jest. Człowiek wpadł w kogoś bo się chce ukryć, a wpada na niego jakaś opętana elfka i jeszcze mówi, że to on ma problemy ze wzrokiem. Trzeba było bardziej dogodne miejsce znaleźć. A właśnie, wiesz może, gdzie znajdę Nivgrest? potrzebny mi do badań alchemicznych. - To cudowne kłamanie, było jednak czymś.

Zmrużyła oczy z lekkim niezadowoleniem. Że niby kapryśna? Wcale nie była kapryśna! Ewentualnie tylko czasami, tylko gdy wszystko ją nudziło, ale nie, na pewno nie teraz. Najwyraźniej zapomniała, że powinna się wesoło uśmiechać gdy jakiś szaleniec na nią wpada.
- Wprost przeciwnie, wygląda na to, że znalazłam idealne miejsce, skoro ani ty, ani twój smok mnie nie zauważyliście. - Stwierdziła rzucając badawcze spojrzenie na okoliczną roślinność. Więc ów potomek smoka też chciał nivgrestu? A i że niby do badań? Już ona znała te badania!
- Jasne, zapewne codziennie kręcą się tu tacy odkrywcy, którzy chcą przeprowadzać badania na nivgreście. Że też tylko wciąż nie słychać o odkrytych dodatkowych działaniach tej rośliny. - Już ona doskonale wiedziała jak się kończyły plany o wielkich odkryciach związanych z tym ziołem.
- Jako taki odkrywca, powinieneś wiedzieć, że rośnie tylko w słonecznych miejsca - rzekła odchodząc parę kroków, opuszczając cień i kierując się tam, gdzie najmocniej padały promienie słoneczne. Miała nadzieję, że w tamtejszych rejonach znajdzie choć parę odpowiednich listków.

- To moźe ci lekko pomogę? Jestem po prostu nowy w tych rejonach i nie orientuję się o tym. A te badania są dla mnie bardzooo ważne. - Powiedział do niej oczywiście dalej kłamąc. Ale no, jeśli pannica nie uwierzy to będzie musiał powiedzieć prawdę. - Mieszkasz w tych stronach zapewne. Więc orientujesz się także o nowych dostawach rumu i tak dalej. A ja jestem magiem i nie skosztowałem już długo różnych nowych przysmaków. - Po czym także zaczął się rozglądać za nimi. - Tak w ogóle jestem Helmskrim.

W stronach wielkiego królestwa? Właściwie to nie mieszkała tutaj od jakichś dziesięciu lat, odkąd jej brat został zabity, odkąd królem Elionu był ktoś inny. Właściwie średnio interesowało ją mieszkanie w głównym królestwie. Znacznie bardziej zależało na tym jej doradcom. Jej wystarczał położony nad morzem Elengard.
- W dostawach rumu orientowałabym się nawet w Dallgraft - odparła nieco do siebie. Gdziekolwiek by nie była, musiała wiedzieć, czy można tam dostać alkohol. W królestwie mieszkała dawno temu, ale chyba pewne rzeczy nie uległy aż tak bardzo zmianie?
- Piłeś kiedyś Elengardzkie wino? Jest lepsze niż tutejszy rum. - A może po prostu była przyzwyczajona do jego smaku? A może odzywały się w niej jakieś pokłady patriotyzmu? Przyjrzała się jeszcze raz swojemu towarzyszowi zastanawiając się, co on właściwie kombinuje. Mógł próbować zerwać cały nivgrest po tym, jak ona go znajdzie. Zmrużyła lekko oczy, uznając, że tak łatwo to ona na to nie pozwoli. Niemniej jednak, pomoc w szukaniu zielska, nie była aż tak złym pomysłem. - Jeśli chcesz, możesz szukać. - Stwierdziła w końcu, przenosząc wzrok na roślinność. Przez moment przesuwała dłońmi po krzewach, odgarniając liście i zaglądając na kolejne rośliny.
- Myrcella - przedstawiła się zaraz po nim, na moment przerywając poszukiwania.