Verner zasłonił Claire oczy przepaską z jedwabiu i prowadził ją za rękę po lesie, coraz dalej i dalej i dalej. Na pytania, doką się udają, milczał tylko enigmatycznie.
W końcu Claire mogła wyczuć przez swoją przepaskę jakby...jasność? Nie, niemożliwe by przekroczyli granice królestwa! W uszach dziewczynie dźwięczał też jakby śpiew. Zatrzymali się.
Verner po chwili delikatnie zdjął Claire przepaskę z oczu. Kilkanaście metrów przed nią jaśniało dziwne źródło światła, wydającego się pochodzić znikąd. W leśnej polanie dudniły słodkie dźwięki, cienie romantycznie przesuwały się na twarzy Vernera.
Mężczyzna niespodziewanie klęknął przed wybranką.
-Podoba Ci się tu? -ostatnia szansa żeby zmienić miejscówkę!

No właśnie, pytań z jej strony nie brakowało. To podobno miał być spacer, a póki co biedna Claire błąkała się w ciemności spowodowanej przez przepaskę zawiązaną na jej oczach, prowadzona za rączkę jak boże cielę. Jej ciekawość regularnie wzrastała, aż zaczęła sięgać zenitu – SKĄD na ich spacerze wzięło się światło? Na Polach Mgły nie dostrzegła do tej pory ani najdrobniejszej wiązki światła niepochodzącego od świec, latarni, żyrandoli, a to z pewnością było zbyt silne aby pochodzić z takich źródeł a ponadto za bardzo kuszące, nawet przez przepaskę. I jeszcze te oszałamiające śpiewy... Przez jej ciało przebiegł dziwny „wampirzy” dreszcz (wampiry z dreszczami? Dreszcze z wampirami? Dziwne!) Wreszcie poczuła na swojej twarzy dłonie mężczyzny, domyślając się, że już za chwilę ściągnie jej opaskę. Okrutnie zniecierpliwiona dosięgła jego rąk i tak jakby „pomogła” im gwałtownie nimi poruszając w momencie, gdy miał już ją zrzucić.
Poczuła się dziwnie zachwycona i zatrwożona. To miejsce kusiło ją ze wszech stron. Rozglądała się wokoło nie mogąc nasycić oczu tą straszną, przyciągającą okolicą. Zadał jej pytanie i zdziwiona Claire zorientowała się wówczas, że jej luby przed nią klękał. Przecież już się jej zdeklarował, o co więc chodzi? Zaskoczona ujęła jego dłonie i spoglądała na niego pytająco.
-No, ładnie tu, ale trochę się boję. Skąd to światło? – odrzekła cicho, wpatrując się z niebezpiecznym zachwytem w cienie na twarzy Vernera.

-Nikt tego nie wie, wiadomo tylko to, że nie wolno do niego wchodzić. -roześmiał się Verner, obserwując promienie igrające w jasnych włosach ukochanej.
Ale, nie czas na zachwyty! Czas przejść do rzeczy!
Wampir błyskawicznie wyciągnął z kieszeni marynarki małe pudełeczko i natychmiast je otworzył.
Diament rozbłysł kusząco w tajemniczym świetle.
-Claire, wyjdziesz za mnie? -spytał Verner zmysłowym barytonem, z napięciem patrząc kobiecie w oczy.

-Nie wolno.. – powtórzyła do siebie cichutkim szeptem, zapatrując się w jasność i podświadomie marząc o odnalezieniu jej źródła. Może kiedy indziej.
Zaraz później Claire nie wiedziała co powiedzieć. Czuła się strasznie głupio. Miała nadzieję, że mieli te radosne ceremoniały za sobą – przecież już jej powiedział, że chce ją poślubić! Nagle ręce zaczęły się jej trząść, a do tego wybałuszyła oczy!
-Diament! – wydusiła z siebie, z niedowierzaniem obserwując błyszczące plamy światła rozpraszające się w całej okolicy. Dobrze to sobie wymyślił – ta wydobywająca się znikąd światłość pięknie go oświetlała. Kobieta westchnęła z zakłopotanym uśmiechem. Przecież już mu mówiła. Ponownie chwyciła jego dłoń. I tak kucając sięgał jej prawie do łokci.
-Wstań, proszę. Będę Twoją Panią. – przysięgła, patrząc mu w oczy.

Natychmiast wstał, uradowany. Nieco drżącymi dłońmi wsunął pierścionek na drobną rączkę Claire. Spoglądał przez chwilę z uśmiechem na ten namacalny dowód, że dziewczyna jest Jego, a potem objął ją w talii i przyciągnął do siebie.
-Dziękuję. -wymruczał, uszczęśliwiając Claire namiętnym pocałunkiem. I kolejnym... i kolejnym...
Aż wreszcie przestał, wszak jeszcze by się zagalopowali, a seks ma poczekać do ślubu.
-Więc idziemy po suknię ślubną! -stwierdził pragmatycznie, ciągnąc za sobą ukochaną.

->Avraire