Vernerowi jakoś smutno nudziło się w pustawym domu, zwłaszcza, że nie dostał jeszcze odpowiedzi na list od małej Layli. Ba, ciekawe czy w ogóle kiedyś zobaczy dziewczynkę na żywo. Zaczynał rozumieć Claire i jej tęsknotę za synkiem, to dopiero musiało boleć!
Nie licząc tej drobnej uciążliwości, od ślubu miał bardzo dobry humor. Ukochana potomkini zaczęła nadawać jego życiu sensu, sensu utraconego kilkaset lat temu.
A z kolei nowa posada zbawiennie działała na ambicję. Verner zastanawiał się właśnie nad sprawami polityki i tym, kiedy Lunaire wezwie go na naradę. Zarazem wodził przelotnie po znajomych twarzach i pozdrawiał niektórych przechodniów skinieniem głowy. Wreszcie usiadł na murku fontanny.

Philip ostatnio miał tyle zamówień, że rzadko kiedy opuszczał kuźnię. Dziś jednak uporał się ze swoją pracą wyjątkowo szybko, dlatego postanowił się trochę przejść. Szczególnie, że siedzenie w pustej chacie ostatnio coraz bardziej mu się nudziło.
Srebrny plac wydał się być najlepszym miejscem na cel przechadzki. Dojście tam nie zajęło zbyt wiele czasu. Nie spodziewał się tego, że jego śliczne oczęta odkryją tutaj obecność kogoś znajomego.
Pip podszedł do fontanny, by następnie usiąść obok Vernera.
-Nie powinieneś zająć się swoją robotą? -zapytał, unosząc przy tym ku górze jeden kącik ust. Brzydził się tymi serdecznościami, jednak musiał taki być, przynajmniej do czasu, aż osiągnie to, czego chce.

Uśmiechnął się lekko, rozbawiony tym, co miało być uprzejmością, a wyszło raczej nazbyt poufale. Jednak, odkąd ludzie nie znający go dobrze zaczęli do niego mówić "Szanowny Panie" (przyjaciele i dobrzy znajomi wiedzieli, że takie zwroty tylko go peszą lub śmieszą, w zależności od sytuacji), pogawędka z nieco nieobytym w dworskich zasadach chłopakiem zdawała się przyjemna.
-Doradcy mają bardziej elastyczny czas pracy niż kowale. -odparł uprzejmie, po czym dodał z większym entuzjazmem. -A nawiasem mówiąc, miecz który dla mnie ostatnio wykułeś jest naprawdę świetny. Nie mogę się doczekać, aby przećwiczyć go na czymś żywym lub kimś żywym.

Trzeba wybaczyć kowalowi, który z dworskimi zasadami nie miał wiele wspólnego. Nawet nie miał zamiaru zagłębiać się w nie, ponieważ aktualnie były mu kompletnie zbędne. Poza tym zamiast takimi bzdurami, powinien zabrać się za naukę czytania i pisania, bo z tym miał jeszcze duże problemy.
-Cieszę się! Starałem się, aby był jak najlepszy. Kto jak kto, ale doradca powinien mieć najwspanialszą broń -oznajmił, uśmiechając się przy tym pogodnie. Dzięki obserwacji innych, wiedział mniej-więcej jak się zachowywać, żeby inni go polubili. Jak już się to wszystko skończy, jakoś odrobi sobie okres bycia sympatycznym i poznęca się na każdej osobie, którą spotka na swojej drodze.
-Jeśli chcesz wypróbować swój oręż, warto wybrać się na polowanie. Przy okazji chociaż będzie można zaspokoić głód.

-Dzięki. -uśmiechnął się, w duszy mając nadzieję, że chociaż kowal zapomni na moment o pełnionej przez niego funkcji doradcy. No nic, mylił się.
Roześmiał się na jego kolejną uwagę.
-Na razie wystarczają mi ludzie z Avraire...ale jeśli znów się nimi znudzę to kto wie. Na razie oszczędzam oręż na wojnę. Nie chcę krakać, ale zapewne niedługo będziemy mogli się jej spodziewać, pusty tron Elionu kusi każdego...

Pip miałby o tym zapomnieć? Skądże. W końcu tylko ze względu na to, że Verner jest doradcą, zadaje się z nim, gdyby nie to... Ich rozmowy ograniczyłyby się do omówienia zamówień i tyle.
-Całkiem możliwe. Ja jednak nie interesuję się sprawami polityki i zdecydowanie nie mam zamiaru się w nie mieszać. To nie dla mnie -roześmiał się wesoło. Taka prawda. Władza jest kusząca, jednak to jedynie obowiązek i to duży. Pip nawet jakby miał możliwość kiedykolwiek zdobyć tron, na pewno by tego nie zrobił. Nie chciałby na swoją głowę ściągać tak wielu ważnych spraw.
-Jedyne co mnie może łączyć z wojną, to broń, którą wyrabiam dla wojowników. No i czasem mogę sobie poszukać przekąski pośród wrogów -ponownie uniósł kącik ust ku górze. O tak, jedyne co było dla Philip'a dobre w czasie wojny, to duża ilość przekąsek, no i duże zamówienia, a czasem dodatkowe zarobki dzięki uprzejmości armii.
-Swoją drogą... Co u twojej żony?

-Ale w przypadku zagrożenia naszych ziem..bądź okazji do zdobycia nowych, chyba się osobiście zaangażujesz? -wybadał możliwie delikatnie Verner. Armia potrzebowała nowych członków. A wśród wampirów przyrost naturalny był...cóż, ograniczony.
Żona i doradzanie, dwa typowe tematy. Ale mimo, że co druga osoba pytała go o ożenek, Verner i tak uśmiechnął się marzycielsko.
-Dziękuję, wszystko świetnie. Avraire jej się podoba i znajduje coraz więcej znajomych. -O tak, awans Vernera zdecydowanie ułatwił Claire nawiązywanie kontkatów towarzyskich. Żona wojskowego to w końcu nie to samo co żona drugiej najważniejszej osoby na dworze.

-Jeśli przyniesie to jakieś korzyści mnie osobiście... Ja niestety nie jestem tak oddany królestwu jak ty i nie potrafię zrobić dla niego nic bezinteresownie -wzruszył obojętnie ramionami. Nie miał zamiaru w tej sprawie kłamać. Nie widziało mu się wysilanie na darmo. Zdawał sobie sprawę z tego, że pewnie otrzymałby tylko trochę złota. Nic wielkiego, jako kowal też zarabia i wystarcza mu to.
-Powinieneś jej dobrze pilnować. Jestem pewien, że wiele osób może na nią czyhać, żeby zaszkodzić tobie -sam pewnie, gdyby chciał się pozbyć doradcy, porwałby jego małżonkę. Niby oklepane, jednak skuteczne.

Twarz Vernera spoważniała, ale wampir starał się nie okazywać bezpośrednio dezaprobaty.
-Nowe ziemie do zamieszkania i eksplorowania i polowania, bezpieczeństwo własnego domu i...oczywiście wszystkie zdobyte łupy. -podsumował korzyści.
Uniósł lekko brwi na słowa kowala. Nikt tak bezpośrednio nie rozmawiał z nim o Claire, nawet Caim.
Milczał chwilę.
-No, na szczęście na razie nie mam bezpośrednich wrogów, a Claire jest wierna i ostrożna. -odparł.
Caim czyhający na to, by ją obrazić, jest w końcu całkowicie pod kontrolą!

-Łupy są całkiem zachęcające, jednak nie... To nie dla mnie. Wolę pozostać przy wykuwaniu broni. W końcu i w taki sposób zasłużę się dla armii. Gdyby wszyscy ruszyli w bój, to nie byłoby komu robić broń, a ona jest w końcu potrzebna -skinął głową na potwierdzenie swoich słów. Gdyby nie był wampirem, pewnie chętnie zaangażowałby się w coś takiego Wtedy, jak dobrze pamięta, chętnie pomagał innym, był o wiele lepszą osobą. Niestety te wszystkie lata, które przeżył jako wampir zmieniły go.
-Ty nie masz wrogów, jednak wampiry tak. Pomyśl, wilkołaki pewnie chętnie pozbyłyby się albo przynajmniej podporządkowałyby sobie wampiry -westchnął ciężko, udając zmartwionego. Szczerze powiedziawszy, serio powinni uważać na wilkołaki. Nigdy nie wiadomo co siedzi w tych ich futrzastych łbach.

-Racja, o ile wszystkie miecze będą tak niesamowite jak ten ostatni dla mnie, będziesz niezastąpiony. -uśmiechnął się Verner. Szczerze mówiąc, wolałby widzieć Philipa w boju, jednak jego słowa wydawały się rozsądne.
Potrzebowali wykwalifikowanych obywateli.
Nie mieli czasu na przemienianie nowych. A te czterysta lat doświadczenia wampira było z pewnością bezcenne.
Wzdrygnął się lekko.
-Na szczęście są daleko. -rzucił martwo. -Też za nimi...nie przepadam. -mało powiedziane, nienawidził ich z całego niebijącego serca. Jednak władca futrzaków był rodzonym bratem królowej Lunaire. A on, jako doradca, musiał uważać na słowa. Nie wiadomo, czy nie będą zmuszeni do zawarcia sojuszu, a wtedy będzie musiał trwać przy boku panny Drathir, gotujący się ze wściekłości, ale na pozór niewzruszony.