Podążając za radą, czy raczej wskazówką, Vernera, Layla znalazła się w teleporcie powtarzając uporczywie w myślach nazwę miasta elfów. Zacisnęła mocno oczy, modląc się w duchu, by dotarła bezpiecznie na miejsce. Tym razem nie czuła się już tak pewnie. Bez Vernera u boku, w którego mogła się wtulić, którego sama obecność działała jakby uspokajająco, zniknęło poczucie bezpieczeństwa. Znowu zaczęła się obawiać, że portal wyrzuci ją, bogowie jedynie wiedzą gdzie, a tym razem może już nie mieć tyle szczęścia i nie spotkać na swej drodze wampira(!), który skłonny byłby do pomocy. Niemniej jednak dziewczynka skoncentrowała całą swą uwagę na A'Leanie. Odczekała chwilę w napięciu i uchyliła lekko powieki. Udało się! Wróciła do Dovmeith! Poczucie ulgi rozeszło się po przyjemnie w jej piersi, choć serce nadal tłukło się jak oszalałe.

Perle odchodziła od zmysłów. Spędziła w okolicach teleportu tyle godzin, że straciła rachubę. Co za niedopatrzenie! Co za wpadka z jej strony, że nie upilnowała małej. Biedna Layla, miała jej dopiero opowiedzieć o działaniu portali, jedna chwila nieuwagi i elfka zniknęła. Perle nie mogła ruszyć za nią, bo nie miała pojęcia, w którym miejscu Elionu mogło ją wyrzucić.
Kobieta siedziała na pniaku i co rusz wytwarzała płomyki ognia, które unosiły się z wolna w okolicach portalu, oświetlając je migoczącym, ciepłym światłem.
Co za nieuwaga, jeśli coś jej się stanie... myślała właśnie, lecz myśl ta nie miała dalszego ciągu, bo oto z teleportu wyłoniła się postać dziewczynki. Perle zerwała się na równe nogi i doskoczyła do niej.
- Layla! Na Laerdya! Nic ci nie jest? Gdzie byłaś? - zasypała ją pytaniami, delikatnie zaciskając palce na ramionkach elfki. Jednocześnie poczuła wielką ulgę, że jednak wróciła, cała, i chyba zdrowa.

Layla nie od razu zauważyła Perle. Właściwie dopóki ta się nie odezwała myślała, że jest tu sama. Cóż, nigdy nie była przy teleporcie o tak późnej porze, więc płomyki ognia wydały jej się czymś normalnym. Może zawsze tu były, by oświetlać drogę przybyszom? Niemniej jednak zbyt wiele o ognikach nie myślała, bardziej trapiło ją jak uciec stąd niepostrzeżenie i udać, że tak naprawdę spędziła dzień w lesie, że teleport nie wyrzucił jej poza granice Dovmeith. Ale w chwili, gdy Layla zamierzała poderwać się do biegu, dopadła do niej Perle. I w tym momencie Layla poczuła jak narasta w niej poczucie winy, tak wielkie jak chyba jeszcze nigdy w jej krótkim, acz pełnym emocji życiu.
- N-nie... nic... - spuściła głowę, czując jak płoną jej policzki. Nie była w stanie teraz kłamać. Nie była w stanie wymyślić nawet żadnego błahego kłamstewka, choć zazwyczaj przychodziło jej to nad wyraz łatwo. Cóż jej więc pozostało, jak nie powiedzieć po prostu prawdę?
- Byłam przy tych głazach... - powiedziała cichutko.
Pewność siebie, która zazwyczaj przepełniała dziewczynkę, teraz jakby kompletnie z niej uszła.

Perle przyglądała się dziewczynce uważnie. Na chwilę tylko uniosła głowę i poruszyła ustami, wypowiadając pod nosem inkantację, po czym ruchem ręki sprowadziła unoszące się dosyć wysoko ogniki niżej, by lepiej widzieć Laylę. Wyglądała na speszoną, zawstydzoną i zakłopotaną, ale na pewno nie była ranna czy przerażona.
- Przy głazach? Głazach eliońskich? Och - wyrwało jej się tylko tyle. Wylądowała w Głównym Królestwie! Całe szczęście, że wróciła cała. Choć jeśli trafiła w okolice Głazów natury... Może w tamtych okolicach faktycznie była bezpieczna.
- Co robiłaś tyle czasu? Minęło pół dnia! Na pewno umierasz z głodu! - kolejna porcja pytań i stwierdzeń. Elfka wyprostowała się, pogładziła małą po włosach, a potem przytuliła krótko i uśmiechnęła ciepło. Jak zawsze. - Ale tak się cieszę, że jesteś. Strasznie się martwiłam!

Gdy ogniki opadły nieco niżej Layla jakby skurczyła się w sobie. Było jej wstyd. Nie chciała jednak by Perle to zobaczyła, przecież... przecież... Sama do końca nie wiedziała co, ale na pewno był jakiś dobry powód, którym mogłaby wytłumaczyć swoją, poniekąd, ucieczkę.
Ponownie pokiwała głową i uniosła wzrok na Perle. Nie wyglądała na złą, czy zdenerwowaną na nią. Raczej na mocno zatroskaną, a to wcale nie poprawiło samopoczucia dziewczynki. Gdyby chociaż się wściekła, Layla miałaby powód - choć z tego nie do końca zdawała sobie sprawę - by samej się obrazić, może nawet uznać swą "podróż" za mądre posunięcie. Ale teraz wydało jej się to jedynie strasznie dziecinne z jej strony. Choć nie na tyle, by uznać je z błąd, w końcu gdyby nie wskoczyła do teleportu nigdy nie poznałaby Vernera...
Dziewczynka uśmiechnęła się przepraszająco. Widząc jednak ciepły uśmiech na twarzy Perle poczuła się nieco lepiej na duchu.
- Przepraszam, Perle... - bąknęła, wtulając się w nią. Poniekąd sama cieszyła się, że wróciła. A jej żołądek faktycznie domagał się czegoś do jedzenia. I to teraz, zaraz(!), co oznajmił burcząc na tyle głośno, by nawet Layla roześmiała się na ten dźwięk.
A co tyle czasu robiła... cóż, miała nadzieję, że Perle nie zapyta ponownie.

- Nie masz za co przepraszać, stało się i już - odparła spokojnie. - Najważniejsze, że jesteś. Jak trafiłaś z powrotem do teleportu? Ktoś ci pomógł?
No tak, absolutnie nie mogła odpuścić drążenia tego tematu. W końcu Layla miała dopiero 10 lat! Jak tu się nie zamartwiać, skoro nigdy nie opuściła Lasu Dovmeith?
Uśmiechnęła się zaraz pod nosem, gdy małej zaburczało w brzuchu. Tak nie może być! Wzięła ją za rękę i wolnym krokiem zaczęły oddalać się od portalu. Kawałek przed nimi, ponad głową Perle, płonął jeden większy ognik, stopiony z uprzednio rozproszonych.
- Pójdziemy na kolację, mnie też już skręca - zakomenderowała. Jakby nie patrzeć, czekała tu w niemałym stresie od zniknięcia Layli. No, dobra, podjadła trochę jagód rosnących w bliskiej okolicy, ale to za mało jak na kilka godzin.

-> gospoda Ziółko