Widzisz? Verner ma podejście do dzieci! Może czas przestać się starać i zwyczajnie sobie jedno... zaadoptować. Żeby nie powiedzieć ukraść.
Layla westchnęła tylko cicho. Och nie, zaraz i on zacznie wyliczankę zakazów i nakazów. Zakaże jej biegać po schodach, uważać by się nie potknąć, nie bawić się świeczkami, bo się sparzy... och, błagam, oby nie!
- Stolica? - powtórzyła nieco skołowana. Dopiero po dłuższej chwili przypomniała sobie co to słowo oznacza. - Ach, tak, tak jest... dziwna - przyznała szczerze. Cóż, dla tak młodej elfki, która nigdy jeszcze nie opuszczała Dovmeith, takie właśnie mogły wydawać się inne miasta. A nie zapominajmy, że dzieci są bardzo szczere, czasami aż do bólu.

Po schodach to sobie mogła biegać, bo nie były zbyt niebezpieczne, ale z tymi świeczkami to faktycznie dobry pomysł! Szczególnie, że w domu Vernera było ich wiele i głupio chować wszystkie na najwyższe półki, by Layla tam nie dosięgła.
Dziwna. Hm, całkiem miłe określenie na ciemne, posępne miasto!
-Widzisz tą jasną wieżę? To zamek królowej. -wskazał ręką z lekkim uśmiechem. Cóż, niedawno był to zamek króla, ale Verner nigdy nie myślał o pałacu inaczej niż jak o własności Jej Wysokości Lunaire.

Och, no cóż, będzie się musiała powoli przyzwyczajać. Nie żebym robiła tu jakieś aluzje. Wszak życie nie zawsze pozwala nam być swawolnym - często też ogranicza. A Layla ma już dziesięć lat, więc powinna się tego powoli uczyć!
Layla zmrużyła oczy, podążając wzrokiem we wskazanym kierunku.
- Po co tym wszystkim królom takie wielkie zamki? Przecież mogliby mieszkać w normalnych domach. Nie zajmują więcej miejsca niż ty, czy ja... - oznajmiła mądrze. Albo przynajmniej wydawało jej się, że to bardzo mądrze zabrzmiało.

No mądrze, mądrze!
Verner wojak, albo w ogóle Verner człowiek, zdumiałby się na rezolutnością dziewczynki, przyznał jej rację, a potem może nawet pogrążył się w ascezie i zapragnął zmienić świat!
Verner doradca-królowej tylko zdumiał się nad rezolutnością dziewczynki. Poczuł się jednak w obowiązku bronić dobrego imienia Jej Wysokości Lunaire!
-Wiesz...mają symbolizować potęgę i władzę. Żeby każdy kto tam wchodzi, albo nawet patrzy na zamek, wiedział że to dom wyjątkowej osoby. - wytłumaczył.
Wyjątkowej i pięęęęknej.
Ale i tak najpiękniejsza była Claire!

Layla obróciła głowę i spojrzała na niego z widocznym brakiem zrozumienia w oczach.
- Ja też jestem wyjątkową osobą, a nie mam zamku!
Hm, no tak. Wspominałam już kiedyś, że Layla jest też bardzo skromną osóbką? Choć w jej oczach słowo "wyjątkowy" miało całkiem inne znaczenie niż dla większości ludzi, wampirów, czy elfów. Nie uważała się za lepszą. No dobra, uważała, ale nie przez swoją wyjątkowość. Chodzi po prostu o to, że Layla stanowiła wyjątek od reguły. Bądź co bądź niewiele jest dzieci w jej wieku, których rodzice stracili życie w tajemniczych okolicznościach.

Och, och, no i jak z tego wybrnąć?
Z kobietami to zawsze tak jest! Gawędzicie sobie wesoło a potem bum! Stajesz na minę! I musisz ostrożnie ją rozbroić, mówiąc z najwyższą uwagą, bo wybuchnie, obrazi się i po rozmowie!
-No oczywiście, że jesteś wyjątkowa. -potwierdził z uśmiechem. -Ale widzisz, królowie i królowe muszą być dorośli, więc masz jeszcze czas na zbudowanie sobie zamku.
W śnieżnym Lorelden mogliby od razu zbudować zamek ze śniegu, no ale co za pech, w ciemnym Avraire była tylko kostka brukowa.

Layla pokiwała głową. Teraz rozumiała! Ją wbrew pozorom łatwo zadowolić, żeby nie powiedzieć zbyć. Choć pozostawała jeszcze jedna niejasna kwestia...
- A skąd wiadomo kto ma zostać królem, jeśli jest więcej takich wyjątkowych osób?
Ach, nie ma to jak zasypać nowego znajomego wampira pytaniami!

No cóż, była jeszcze na cudownym etapie rozwoju, w którym łatwo będzie ją zbyć!
Z biegiem czasu będzie pewnie coraz trudniej! No ale cóż, to elfy będą miały problem, nie Verner, nieprawdaż?
Huh, znów zadała mu kłopotliwe pytanie. Nigdy się nad tym nie zastanawiał. Byli królowie i rycerze i tyle. I doradcy, czyli rycerze o wyjątkowym szczęściu.
-Hmm, zwykle ktoś kogo rodzice byli królami. A ci najpierwsi królowie zostali nimi dzięki....bohaterskim czynom i cudownym zdolnościom! -wybrnął.
Lunaire miała królewskich przodków, więc wszystko się zgadzało!

Dokładnie. W razie problemów Verner zawsze może powiedzieć, że zrobiło się późno, więc czas wracać do domu i tym sposobem wepchnie się tylko Laylę do teleportu i adios! Problem z głowy!
- Więc ja nie zostanę królową, bo moi rodzice nie byli królami - stwierdziła rozczarowana.
Niedobry Verner właśnie zniszczył marzenie biednej, małej Layli!

-Niestety, obecny król elfów Meheven, a potem jego dzieci... mają większe prawa do tronu. Ale, zawsze możesz być ich doradczynią! -pocieszył dziewczynkę Verner. Doradca to w końcu praca idealna!
Mógłby nawet mieszkać w zamku, ale wolał swój dom. Z Claire.
A co do dzieci Evena...tak sobie mówił Layli, ale nie tracił nadziei, że zanim niemowa spłodzi potomków, wampiry przejmą Las Dovmeith. To takie ładne terytoria. Będą o wiele lepiej prezentowały się w świetle księżyca, w wiecznej ciemności, z nieśmiertelnymi obywatelami!

Gdyby faktycznie tak miała się stać to chyba nastąpiłby konflikt interesów, bo Layla siłą rzeczy opowiedziałaby się po stronie elfów. Nieważne jak bardzo lubiła Vernera, las należał do elfów i tak miało pozostać! Tak, tak, świętość lasu wpojono jej już w najmłodszych latach.
- Doradczynią... - powtórzyła cichutko. - Doradczynią! - to brzmiało tak majestatycznie i dorośle. Doradca to na pewno bardzo ważna posada, ach!
- A ty kim jesteś? - zapytała zaciekawiona. Wywnioskowała już, że królem nie był, bo nie mieszkał w zamku. Domyślna dziewczynka!

No ależ las mógł należeć do WAMPIRÓW i LAYLI, tak w drodze wyjątku!
Przecież nie skrzywdziłaby swojego przyjaciela Vernera, prawdaaa?
Logika Layli była zaiste godna podziwu!
Verner tymczasem pośpieszył z wyjaśnieniami.
-Większość życia byłem rycerzem w armii, ale niedawno królowa awansowała mnie na swojego doradcę. -odparł, prężąc się z wyraźną dumą.

Taka ugoda by się może Layli spodobała. A jeszcze jakby jej ktoś powiedział, że została księżniczką Dovmeith, ach! Ale nie, zaraz, zaraz, Dovmeith należy do elfów i koniec kropka! Tak, trzeba pozostać patriotą i obstawiać przy swoim. Tym bardziej, że tak na dobrą sprawę, skoro Dovmeith należy do elfów, to należy też do Layli.
Nie, Vernera z pewnością by nie skrzywdziła, ale kto jej da gwarancję, że Verner nie skrzywdzi jej, gdy przyjdzie co do czego?
Layli aż zaświeciły się oczy.
- Jesteś doradcą? I znasz królową? I rozmawiałeś z nią? I byłeś w zamku, w środku? I jak tam jest? Zabierzesz mnie kiedyś ze sobą?
Ach, to się nazywa obsypać kogoś ogromem pytań!

Verner nie krzywdzi dzieci!
A osoby, które pamięta jak były dziećmi, krzywdzi bardzo niechętnie!
Cóż, może dałoby się przyjąć, że podopieczna doradcy królowej jest księżniczką, skoro w kraju nie ma żadnych innych księżniczek!
A tymczasem-kolejny nawał pytań.
Uśmiechnął się, a jego ego zostało mile podłechtane. Ach, ta duma!
-Tak, tak, tak, tak i tak, jeśli będziesz grzeczna. -odparł, z żartobliwymi iskierkami w oczach. -Sale są bardzo wielkie, kamienne, jest pełno rzeźb, obrazów i innych dekoracji. Najpiękniejsza jest sala tronowa, w której są setki świec i ozdobny tron królowej. -wyjaśnił, najlepiej jak umiał.

Podwójny plus dla Layli!
Nie trzeba by tego nawet przyjmować. Wystarczy, że Verner nazwałby ją raz księżniczką, choćby dla zabawy. Założę się, że chętnie przyjęłaby ten tytuł!
Layla zadumała się na chwilę. Po części zapomniała w jakiej kolejności zadała te wszystkie pytania i dopiero po chwili zauważyła, że kolejność jest przecież nieważna, skoro wszystkie odpowiedzi są twierdzące!
- A królowa nie będzie zła, że przyszliśmy do jej domu bez pytania?

-Mam w jej domu własny pokój na sprawy służbowe, tam możemy wejść bez pytania. Ale przy następnej okazji, dziś królowa ma dużo zajęć, bo niedawno w zamku odbywało się przyjęcie. - znając niektóre wampiry o bardzo mocnych głowach, opróżnianie butelek wina i szampana mogło nadal trwać, hoho!
A przy okazji te oficjalne pożegnania z królem elfów, eskorty, tańce, uprzejmości. Aż zrobiło mu się głupio, że Lunaire musiała przez to przechodzić z powodu jego wesela. Choć, z drugiej strony, każde urozmaicenie wieczności jest przyjemne! Zazwyczaj.

Ma własny pokój u królowej i jest doradcą, łaaał. Nie no, teraz to Layla była pod wrażeniem. Przy okazji podjęła pewną życiową decyzję - zostanie doradcą i też zamieszka w zamku, o! Może nawet trafi jej się jakaś wieża. Wtedy będzie mogła zapuścić włosy i udawać, że jest księżniczką! Czy to nie genialny pomysł?
- A kto przychodzi na przyjęcia w zamku? Inni królowie? Czy tylko wampiry?
Skoro już mamy możliwość dowiedzieć się wszystkiego co możliwe to trzeba chłonąć wiedzę!

A Verner był dość skory do dzielenia się pasjonującymi opowieściami stawiającymi go w bohaterskim świetle!
Oczywiście nie zdradzając zbyt wiele politycznych szczegółów. Dzieci mają długie języki, niezależnie od rasy. Poza wampirzymi nowonarodzonymi, hihihi.
-Na ostatnim była większość wampirzej arystokracji i rycerzy, królowa oczywiście, jeden król, jeden były król, dwoje doradców wliczając mnie i trochę ludzi. -wyliczył z uśmiechem.

No to mamy umowę! Zakładając oczywiście, że Layla zapomni na chwilę o swych korzeniach i wcale nie przejmie się protestem elfów przeciwko warunkom w jakich przychodzi im żyć. No i jest jeszcze taka sprawa, że Layla nie ma żadnych zastrzeżeń do słońca, w przeciwieństwie do wampirów. I jako księżniczka zapewne zażyczyłaby go sobie w swoim księstwie.
Już się nie mogę doczekać, jak to będzie, gdy Verner uświadomi Laylę, że nie ma malutkich wampirów, także na nowiutką siostrzyczkę prosto z brzuszka mamusi nie ma co liczyć.
- To są król i królowa? Dlaczego mówiłeś tylko o królowej? I dlaczego były król, co się z nim stało? - Dokształcamy się w historii!

-Bo u nas jest tylko królowa. Jest siedem królestw i ten król przybył z innego królestwa. - wytłumaczył szybko Verner. Jednak powinien nazywać ich chyba po imieniu, ale sekrety to sekrety, no!
-A były król rządził Avraire przed królową, ale rządził źle, więc królowa zajęła jego miejsce. - dodał.
A teraz biedny były król snuje się po mieście, usiłuje przyjaźnić z doradcami i upija do nieprzytomności w karczmach, upokarzając się ponad miarę! Biedny były król. Ale tego Layla nie powinna wiedzieć. Bo jeszcze spyta co to znaczy upijanie się do nieprzytomności, albo, nie daj Najstarszy, zechce spróbować!

Ja bym się bardziej obawiała, że kiedyś przyjdzie moment, w którym tatuś przedstawi jej byłego króla, a wtedy Layla, chcąc zabłysnąć jak świetnie zapamiętała słowa Vernera, wypaliłaby coś w rodzaju: "Ach, to ten który upokarza się ponad miarę? I, i upija do nieprzytomności?"
- Czyli to nie jest tak, że jako król można robić co się chce? - zapytała mocno rozczarowana. Miała oczywiście na myśli bez późniejszego ponoszenia konsekwencji. No cóż, jeśli faktycznie tak było to właśnie odwidziała jej się rola królowej!

Ależ Caim Lambaer doskonale wie, że upija się do nieprzytomności i że wraz z tronem stracił większość towarzyskich koneksji i szacunku.
A nawet jeśli nie wie, to odnośnie tego pierwszego Verner już go uświadomił!
-No niestety nie, to bardziej odpowiedzialna praca niż się wydaje. Trzeba dbać o pomyślne losy i bezpieczeństwo całego królestwa i wszystkich poddanych. - odparł z powagą.
A w międzyczasie urządzać bale!

Ale czy na pewno chciałby usłyszeć, że rozpowiada niewinnym elfim dzieciom...?
Layla westchnęła głęboko.
- To nudna praca... A jakie są zadania doradców? Oni też muszą się troszczyć o całe królestwo? - Bo jak tak to ona rezygnuje. Choć może kiedyś zrozumie, że nie tylko zabawa się w życiu liczy. Ale póki co pozwólmy jej być dzieckiem i żyć marzeniami!

-Też, ale mniej niż królowie i królowe. Oni im doradzają, piszą za nich oficjalne listy, czasami jeżdżą w delegacje... -wytłumaczył.
I prowadzą wojny. Jedyna rzecz z wyżej wymienionych, w której czuł się naprawdę dobry.
-Wiesz, jest masa innych ciekawszych prac. Nadworni magowie na przykład! - dodał pokrzepiająco. Nie trzeba się w końcu pchać na sam szczyt! Upadek z góry bardziej potem boli, Caim Lambaer może o tym zaświadczyć!

Nadworni magowie. O, to też brzmi tak dumnie! Nadworni... A Layla w końcu od zawsze pałała się magią, więc od razu spodobała jej się perspektywa zostania magiem. Nadwornym, ha! Ależ to wspaniale brzmi! Layla, nadworny mag!
- A wiesz, że ja też umiem czarować? - pochwaliła się. I tak dziwne, że dopiero teraz. Zazwyczaj pierwsze czym się chwaliła to kilka magicznych trików, których nauczyła się od elfów! Och, a ostatnio Yvette obiecała jej nawet, że nauczy ją podstaw magii, ach!