-Nie wiem. -odparł z szerokim uśmiechem. -I co, chcesz się kształcić w Akademii Magów jak podrośniesz? To wielki talent, sam zawsze chciałem taki mieć! - zmotywował dziewczynkę.
Chociaż w sumie umiejętność żwawego machania mieczem i idealnie obojętnego znoszenia widoku krwi, kończyn, trzewi i mózgów przeciwników też jest całkiem przydatna!
Szczególnie, gdy jest się wielkim, wojowniczym wampirem!
Ale dla słodkich, małych elfek faktycznie lepsze jest czarowanie. Mogą sobie wyczarowywać czekoladki!

Dziewczynka pokiwała energicznie głową, a gdy wampir przyznał, że zawsze chciał mieć taki talent omal nie pękła z dumy.
- I kiedyś zostanę nadwornym magiem - oznajmiła jeszcze, żeby nie było żadnych wątpliwości, a co!
Chociaż tak jak mówisz - machanie mieczem też przydatne jest, więc może któregoś dnia ktoś podszkoli Laylę w tymże rzemiośle. Nie żebym robiła jakieś aluzje, skąd!
Layla odeszła od okna i potoczyła wzrokiem po pokoju.
- A skąd wampiry wiedzą kiedy mają iść spać, skoro ciągle jest noc?

Uśmiechnął się tylko szeroko, potakując głową na jej zamierzenie.
Ambitna dziewczyna, należy to doceniać!
Szkoda, że nie była człowiekiem. Wtedy, gdy tylko by podrosła, zadbałby o to, by została nadwornym magiem wampirów.
Powstrzymał się od śmiechu na jej kolejne pytanie. Niewiedza o wampirach była czasem taka zabawna!
-Wampiry nie potrzebują spać, więc nie śpią.

Wcześniej musiałby zatroszczyć się jeszcze o jeden mały szczególik - by przemienić Laylę w wampira.
A nasz mała elfka znowu wyglądała na skołowaną.
- Nie śpią? To co robią w nocy? - zapytała, spoglądając na niego ze zdziwieniem. Pomijając fakt, że w Avraire zawsze była noc, pytanie można by nawet uznać za dobre. No cóż, niestety Layla, mimo iż tyle co zastanawiała się nad brakiem słońca w stolicy wampirów, przeoczyła ten drobny szczegół.

No właśnie, a elfów nie da się przemienić w wampira, więc-niestety! Była chyba skazana na dwór w A'Leanie!
-No... -dobre pytanie! -Tu zawsze jest noc, więc w nocy robimy to, co w dzień. Avraire tętni życiem przez całą dobę. -uśmiechnął się do siebie, spoglądając przez okno na swoje miejsce na ziemi.
Miejsce, którego będzie niedługo bronił mieczem, bo może nastąpić taka potrzeba!

Ach, no tak! Layla uderzyła się lekko otwartą dłonią w czoło. Nie wiedziała do końca czemu miał służyć ten gest, ale starsze elfy robiły tak czasem, gdy powiedziała coś nieodpowiedniego, lub niemądrego. Jeszcze pozostało tylko westchnąć głęboko idąc za ich przykładem! A teraz uśmiech!
- No tak, tutaj zawsze jest noc... - powtórzyła, myśląc jednocześnie jak cudowne musi być miasto, które nigdy nie śpi!

-Dokładnie. Dzięki temu nigdy nie musimy się martwić porami dnia, chyba że wybieramy się odwiedzić inne krainy. -wyjaśnił z ciepłym uśmiechem.
Odszedł od okna.
-Chciałabyś coś zjeść, wypić? Mam suszone owoce i wodę. -zaproponował, wreszcie przypominając sobie, gdzie schował resztki pożywienia dla Claire. Cóż, pani Griendstrom nie będzie ich dłużej potrzebować.
-A jak wygląda twoje miasto, A'Leana?

Layli przemknęło przez myśli, że kiedyś, jeśli Verner zechce ją odwiedzić, będzie musiał pomyśleć o porze dnia. I zrobiło jej się przykro, bo kto wie, czy nie zrezygnuje z odwiedzin, jeśli okaże się, że byłaby to wizyta nocna?
- Chciałabym napić się wody - stwierdziła, czując, że faktycznie od jakiegoś czasu, nieco zaschło jej w gardle. Była jednak tak zafascynowana rozmową ze swoim nowym znajomym, że nawet nie zwróciła uwagi.
- A'Leana jest przepiękna... są drzewa i mosty i powietrze zawsze tak świeżo pachnie... - uśmiechnęła się do siebie. Powietrze w Avraire naprawdę pachniało inaczej. - I, o właśnie! Mówiłam ci już, że umiem się wspinać na drzewa jak nikt inny?

Ależ skąd! To prawda, że dzień był dla wampirów ciekawą odmianą, ale dla nocnych istot to zawsze NOC będzie najpiękniejszą porą dnia!
Nalał dziewczynce świeżej wody do szklanki i usiadł w fotelu.
Cóż, miała rację z tym zapachem. Avraire pachniało...świeżo.
-Nie, nie wiedziałem. Ale to musi być przydatna umiejętność! Na Polach Mgieł też mamy lasy. - co prawda drzewa są w nich trochę zeschłe, ale co tam! Ważne, że wspinać się da. Layla naprawdę nie straciłaby wiele na przeprowadzce. Tylko słońce.

Ale chcąc odwiedzić Laylę w A'Leanie musiałby siłą rzeczy złożyć jej wizytę w ciągu dnia. Chyba, że by się zapowiedział, wtedy mogłaby czekać na niego i w nocy! O ile, by nie zasnęła...
- Taak? Muszę kiedyś spróbować się wspiąć na jakieś z waszych drzew! - Layla po prostu od razu zakładała, że skoro miasta się od siebie różnią, to pewnie i roślinny są inne. W tym przypadku akurat poprawnie. Choć może po prostu gdzieś o tym czytała?
Słońce jest dla elfów naprawdę ważne, więc pewnie musieliby jej czasami pozwolić wyjść gdzieś, gdzie docierają jego promienie, by mogła się choć przez chwilę nimi nacieszyć.

-Następnym razem zabiorę cię do wycieczkę do lasu. -obiecał, celowo nie wymawiając nazwy tego uroczego miejsca. "Las Ściętych Głów". To mogłoby troszkę przestraszyć dziewczynkę.
Dzięki niezastąpionym teleportom, Verner zawsze mógłby zabierać ją na wycieczki do Głównego Królestwa i na Tereny Wolne, powiedzmy, raz w tygodniu!
Ależ, o czym my w ogóle mówimy? To ona będzie mu składać wizyty, powiedzmy raz na dwa tygodnie, w najlepszym razie, o ile jej elfi opiekunowie nie wywęszą, że podróżuje do kraju krwiopijców! Ech!

Och, tak, nazwa nie brzmiała zbyt... zachęcająco. Choć z drugiej strony Laylę na pewno niezmiernie ciekawiłoby co wydarzyło się w lesie, że zyskał taką nazwę. A wtedy znowu zasypałaby Vernera mnóstwem pytań.
Jasne, że będzie! Ale co zrobi jeśli nie zastanie go w domu? Wszak, to niezbyt bezpieczne dla małej elfki kręcić się samotnie po mieście. Już pomijając sam fakt, że to miasto jest stolicą wampirów.
Dziewczynka potoczyła zmęczonym wzrokiem po pokoju. Tyle wrażeń na raz to naprawdę sporo dla takiej małej elfki! A jeszcze ta ciemność potęgowała uczucie senności...

Milczenie, które zapadło po ponad godzinie trajkotania małej, było wręcz oszałamiające.
Verner obserwował ją uważnie, czekając aż dopije wodę.
Wyglądała już na naprawdę zmęczoną. Powinni się zbierać, jeśli nie chcieli by zasnęła w teleporcie. Wtedy dopiero urządzenie by zwariowało!
Wstał.
-Chyba w waszej krainie nadchodzi już wieczór. Powinnaś wracać. -oznajmił z nutką smutku w głosie. Ale! -Ale możesz mnie odwiedzać kiedy tylko zechcesz. Znasz już adres i wiesz jak tu trafić. -zapewnił.

To prawda, Layla zawsze miała coś do powiedzenia, coś czym podzieliłaby się z rozmówcą, nawet jeśli ten nie był zainteresowany jej opowieścią. A gdy milkła i nie wyglądało by zamierzała podzielić się z tobą niczym więcej to znaczy, że... No, powodów może być wiele, ale ostatnim z nich jest znudzenie się twoją osobą. W tym przypadku, jak Verner prawidłowo zgadł, po prostu była już ciut zmęczona.
Layla uniosła na niego wzrok i zamrugała zielonymi oczętami, w których teraz bardzo widocznie odbijał się smutek. Pokiwała głową i dopiła duszkiem wodę. Po chwili wstała i uśmiechnęła się nieco ożywiona.
- Odwiedzę cię, obiecuję! - zapewniła.
A tymczasem... cóż było robić - wracać się nie chciało, ale mając w głowie tak świetny plan, jak Layla w tej chwili, powrót nie wydawał się taki straszny.

-Będę czekał. Jeśli zdarzy się, że w domu zastaniesz Claire a ja będę w pracy to przedstaw się ładnie mojej żonie i powiedz, że jesteś moją przyjaciółką. -poinstruował z ciepłym uśmiechem. Wziął Laylę za rączkę i wyszli przed mieszkanie. Pokazał jeszcze Layli numer domu i nazwę ulicy, żeby wiedziała jak dotrzeć do niego od teleportu. Potem zaprowadził dziewczynkę pod portal.
-W razie czego, zawsze możesz napisać do mnie list! Ja do Ciebie napiszę, żeby upewnić się, że bezpiecznie znalazłaś się w domu. - oznajmił pod samym teleportem, a potem nachylił się i mocno przytulił dziewczynkę.
Jednak oderwał się od niej szybko, kazał jej powtarzać w myślach "A'Leana" i odprowadził wzrokiem, gdy znikała w magicznej bramie.
Stał tam jeszcze długo po pożegnaniu z Laylą, a potem powoli powlókł się do domu. Tam ułożył się na łóżku, czekając na Claire i wspominając spotkanie z małą elfką. I robiło mu się coraz smutniej i smutniej.