Biegnąc w podskokach Layla dotarła wreszcie pośród drzewa, które kochała z całego serca. Dostarczały jej rozrywki odkąd była dzieckiem. No, pomijając fakt, że ona nadal jest dzieckiem. Wspięła się zręcznie po gałęziach na jedno ze swoich ulubionych drzew i tak przemierzała kolejne gałęzie pośród zielonych liści. W końcu jednak skakanie od drzewa do drzewa niczym jasnowłosa wiewióreczka zmęczyło dziewczynkę i Layla usiadła na jednej z gałęzi machając wesoło nogami. Gdy złapała już oddech zaczęła nucić pod nosem jakąś prostą melodię, która akurat przyszła jej do głowy. Ot, tak dla umilenia sobie czasu!

Jakoś celowo odwlekała przybycie do stolicy. Może dlatego, że wypadałoby wtedy spotkać się z Elessari.
Elessari...imię przypominające o tym, co Yvette już dawno wykazała z pamięci.
Ponadto naprawdę wypadałoby spotkać się z Dantem w Głównym Królestwie, ale do tego akurat on się nie palił, zakłamany tchórz.
Zamyślona elfka instynktownie udała się pod drzewa, przypominające o domu, o Abbelveid.
Uslyszawszy ciche nucenie, podniosła głowę.
-O, Layla. -uśmiechnęła się blado. -Co u Ciebie?

Layla również pogrążona była w myślach, choć w jej wypadku były to raczej błahe sprawy. Czy drzewa rozumieją, gdy z nimi rozmawia? Czy chodzi tylko o sam ton głosu? Jej myśli zaczęły powoli płynąć w innym kierunku. Myślała o Vernerze. O jego żonie, której nigdy nie poznała, ale którą już teraz wyobrażała sobie jako piękną kobietę. Powinna spytać Perle, kiedy będzie mogła się z nim spotkać... A potem przypomniało jej się określenie "pijawki". Jak można tak nazywać wampiry, tylko dlatego, że - jak to mówił Verner? - spożywają dużo płynów? No jak to tak! Przy tym ciągle nuciła melodię, która nabierała lub traciła na tonie w zależności od emocji dziewczynki.
Z tych oto przemyśleń wyrwał ją znajomy głos. Layla spojrzała w dół i na jej twarzy od razu wykwitł szeroki uśmiech.
- Yvette! - zawołała, zeskakując z drzewa. - Yvette! - powtórzyła wtulając się w elfkę. - Wróciłaś!
- U mnie wspaniale! Nauczyłam się korzystać z teleportu, wiesz? - uśmiechnęła się zawadiacko. - A ty? Podróżowałaś, tak? Gdzie byłaś? - Layla aż podskakiwała w miejscu z radości.

Mocno przytuliła dziewczynkę, mile zdziwiona tym przejawem czułości i zaufania.
Mimowolnie wyobraziła sobie, że pewnie dzieci jej i Dantego byłyby równie kochane i urocze. Tylko kruczowłose.
Ale Dante woli sobie robić bękarty z tą okropną kapłanką, głupiec!
Dzięki gradowi pytań Layli, Yvette szybko udało odegnać się nieprzyjemne myśli. Uśmiechnęła się blado.
-Ojej, brawo! Perle wzięła Cię na wycieczkę? -oczywiście nie mieściło się jej w głowie, że Layla tułała się po Elionie całkiem sama. -Ja? Ja byłam w Głównym Królestwie i w zimnym Lorelden. Odwiedziłam stare progi czyli piękną Akademię Magów w stolicy. Ale Lorelden nie polecam, musiałam tam odganiać strasznego bruklana wielkimi kulami ognia! -mrugnęła wesoło do Layli, rozpoczynając opowieść!

Layla, która zazwyczaj bardzo przywiązywała się do ludzi, zdążyła już zatęsknić za Yvette. Nic więc dziwnego, że teraz nie mogła się powstrzymać by jej nie wyściskać.
Dziewczynka pokręciła wesoło głową na pytanie Yvette, nie chciała jednak przerywać, bo naprawdę uwielbiała opowieści elfki. Z całego serca!
- Naprawdę? Ojejku!
Oczami wyobraźni Layla już wyobraziła sobie wielkiego, zębatego stwora, z którym Yvette musiała stoczyć bój. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że jej wyobraźnia podsunęła jej obraz smoka. Znanego jej oczywiście tylko z obrazków.
- A... a... a co to jest bruklan? - zapytała ostatecznie podekscytowana.

/masz dokładnie 200 postów! ;D/

Cóż, skoro nie podróżowała z Perle, to na pewno korzystała z teleportu pod opieką innego ze swoich licznych elfich opiekunów! Dlatego Yvette nie zaniepokoiła się kręceniem głowy dziewczynki, a tylko roześmiała wesoło i przysiadła na jednym z dużych konarów. Layla mogła usiąść obok czarodziejki albo wdrapać się jej na kolanach.
-Bruklan to straszny potwór, który żyje tylko w Lorelden... -rozpoczęła z uśmiechem elfka. -Nie przeżyłby w żadnej innej krainie, ponieważ żyje w śniegu. Potrafi pełzać pod grubą śnieżną pokrywą i znienacka wyskakiwać na swe ofiary. Pokonać go można przez odcięcie łba mieczem, a przestraszyć magią ognia, na który jest bardzo wrażliwy.

Layla zdecydowała się pozostać wierna zasadom i... trzymać się tej, że zasady są po to by je łamać! Dlatego wdrapała się Yvette na kolana, a co!
Dziewczynka słuchała z przejęciem, a fantazja podsuwała jej coraz to nowe obrazy ów stwora.
- Ojejku... i nie bałaś się go? Ja na pewno też bym się go nie bała, przecież jestem czarodziejką, jak ty! - dodała z dumą. I gdzieś tam wewnętrznie żywiła nadzieję, że Yvette nauczy ją tworzyć kule ognia, by i ona mogła odpędzać bruklany!

-Bałam się, ale wiedziałam, że magia mnie obroni. I na szczęście obok był patrol rycerzy. W sumie to właśnie ich zaatakował bruklan i to ja im pomogłam. -rzuciła jakże skromnie.
Oczywiście, nie bała się również dlatego, że był tam jej Dante, ale odkąd dowiedziała się o jego zapowiadanym ślubie, dyskredytowała sobie kochanka w myślach jak tylko mogła.
-Ale... - podwinęła rękaw sukni. -Walki z potworami mają swoją cenę. -pouczyła Laylę, pokazując jej pociągłą, bladą bliznę po szponie stwora.

Layla aż otworzyła usta z zachwytu. Jejku, Yvette obroniła cały orszak rycerzy! Aż westchnęła cicho z podziwu. Choć minka nieco jej zrzedła na widok blizny. Przesunęła po niej powoli palcem. Layla też miała bliznę. Ale nie była przestrogą przed potworami. Właściwie Layla do końca nie pamiętała w jakich okolicznościach ją nabyła. Może gdy spadła z drzewa? Nieważne, blizna Yvette wyglądała naprawdę bardzo walecznie.
- Bardzo cię bolało? - zapytała wyobrażając sobie jak potwór napada na Yvette, która resztkami sił odpycha go od siebie i dzięki magii zwycięża, choć jest już na skraju wyczerpania. Ach, ten dramatyzm!

-Zemdlałam z bólu. -powiedziała z troszkę pozorowaną powagą. -A najgorsze jest to, że zniszczyłam sobie futro! Ale na szczęście kapłanki w Lorelden, chociaż brzydkie i gorsze niż te z Dovmeith, szybko zażegnały ból i zabliźniły ranę. -dodała z pogodnym uśmiechem, chociaż myśl, że ładną rączkę zawdzięczała koleżankom tej Oohniki, była doprawdy nieznośna!
-Ale, ale! Co u Ciebie, moja mała?

Zemdlała z bólu?! Layla omal nie podskoczyła. Wzmianka o futrze jakoś jej umknęła. Była zbyt zszokowana faktem, że coś może boleć tak bardzo, że człowiek, czy też elf, traci przytomność. W tej chwili naprawdę wystraszyła się potyczki z potworem. Chociaż ona oczywiście by się nie bała i tak czy siak rozprawiłaby się z nim w trymiga! Póki co jednak odczuła ulgę, że w Dovmeith nie ma żadnych potworów. A może są...?
- Ale w Dovmeith nie ma potworów, prawda? - zapytała lekko drżącym głosem.
Gdzieś w pamięci zakodowała sobie również wzmiankę Yvette o kapłankach z Lorelden. Zrobiła to wprawdzie dość nieświadomie, ale, gdyby ktoś zapytał ją o kapłanki z Dovmeith, na pewno stwierdziłaby, że są ładniejsze i lepsze od ludzkich. Cóż, siła sugestii - Layla naprawdę bardzo ceniła sobie zdanie Yvette.
Och, teraz jej opowie!
- Ja też podróżowałam! Teleportem! Sama! I poznałam nowego przyjaciela gdy byłam przy głazach natury! Bo tam mnie wyrzucił teleport, wiesz? - oznajmiła z przejęciem.

-W A'Leanie i bezpiecznych miejscach, do których ty chodzisz, nie ma. -zapewniła, uspokajająco ściskając rączkę dziewczynki.
A potem to Yvette niemal nie podskoczyła.
-Jak to sama? Bez opieki? Gdzie byli Twoi opiekunowie? To mogło być niebezpieczne, sama słyszałaś o bruklanie! Kim jest ten przyjaciel, czy to jakiś miły elf, który odprowadził Cię do domu? -wystrzeliła na jednym wdechu, z niepokojem spoglądając na biedną, samotną Laylę!

Layla odetchnęła z ulgą. Uff, nie musi się więc obawiać potworów. Choć w razie potrzeby oczywiście stanęłaby dzielnie do walki i pokonała monstrum, a co!
Dziewczynka nieco pogubiła się od nadmiaru tych wszystkich pytań. Już miała odpowiadać, a Yvette zasypywała ją kolejną falą pytań. Czy tak czuli się ci, którym Layla zadawała milion pytań na minutę?
- E...y... e... No bo Perle powiedziała mi jak korzystać z teleportu... - zaczęła niepewnie. Nie zdawała sobie sprawy, że zabrzmiało to właśnie, jakby Perle była winowajcą całej sprawy. Podczas gdy to Layla sama była sobie winna...

Dokładnie tak się czuli!
Sprawiedliwość zatoczyła koło!
Ale Yvette o tym nie wiedziała, poróżowiawszy z gniewu.
-Ach tak? -syknęła. Już ona powie Perle co o tym myśli! -Ale nie wolno dzieciom samym korzystać z teleportów! -dodała dobitnie, odrobinkę podnosząc głos. -To niebezpieczne!

Layla uśmiechnęła się przepraszająco. Widząc reakcję Yvette poczuła się naprawdę głupio. Ale nie odważyła się powiedzieć, że sama wskoczyła w teleport, bez zezwolenia Perle. Właściwie to zwiała i skoczyła w teleport w chwili nieuwagi Perle. Oczywiście wiedziała, że nie zachowała się w porządku wobec opiekunki. Ale z drugiej strony... inaczej przecież nie poznałaby Vernera. Poza tym nie stało się przecież nic złego.
Ale złość, czy może niezadowolenie w oczach Yvette, znowu przywołały w niej wyrzuty sumienia. Dlatego postanowiła czym prędzej zmienić temat.
- No... - przytaknęła niepewnie. - Ty też uważasz, że wampiry to pijawki? - zapytała podejrzanie szybko zmieniając temat.

Zacisnęła usta, tylko karcąco spoglądając na dziewczynkę. Najgorsze było to, że słodki wzrok małej rozbroił Yvette tak szybko, że zaraz złagodniała.
-Nie rób tak więcej, to niebezpieczne samemu podróżować po Elionie. - poprosiła tylko, mając nadzieję, że mała posłucha. W końcu skąd mogła wiedzieć, że pewien wampir nauczył już Laylę teleportować się w "bezpieczny" sposób?
I jeszcze mała tak cwaniacko zmieniła temat!
-Skąd Ci przyszły do głowy wampiry? -zdziwiła się Yvette. -Noo, sporo ludzi tak uważa, ale naszej krwi przecież nie piją. -wzruszyła od niechcenia ramionami, swój stosunek do krwiopijców określając w myślach jako neutralny, choć z pewnymi obawami. Pola Mgieł leżały stanowczo zbyt blisko Lasu Dovmeith.

Doprawdy, gdyby Layla zdawała sobie sprawę ze swej cudownej umiejętności łagodzenia złości, może nawet postanowiłaby zrobić z niej użytek i zostać dyplomatką? Choć wtedy pewnie równie szybko by ten dar utraciła...
- Tak, wiem - bąknęła, nadal nieco zakłopotana. No bo jak tu nie czuć się winnym, kiedy wszyscy wkoło tak bardzo się o ciebie martwią? Poczuła jak robi jej się cieplej na sercu. Wszyscy się o nią martwią... To takie miłe!
Rada ze zmiany tematu, rozpromieniła się nieco. Dopóki nie dotarł do niej sens słów elfki.
- K-krwi? - powtórzyła zszokowana. - Ale dlaczego mieliby pić naszą krew?! To przecież okrutne!

I wszystko byłoby pięknie i mogłyby radośnie przespacerować się z powrotem do stolicy w blasku zachodzącego słońca, a w międzyczasie pouczyć się jakiś magicznych sztuczek... Ale Yvette zapomniała, że dzieci nie wiedzą o czymś tak oczywistym jak...hm, dieta wampirów.
No pięknie, teraz przestraszyłam Laylę... . Do elfki dotarło właśnie, że chyba nie umiała rozmawiać nawet z dziesięcioletnimi dziewczynkami, co tu dopiero mówić o nadawaniu się na matkę, może Dante widział to już od dawna i dlatego zainteresował się tamtą wywłoką...?
Och, chyba ktoś tu wpada w czarnowidzenie, nie wiedząc nawet jaki "pocieszający" list zastanie na progu mieszkania.
-Nie bój się, nie piją NASZEJ krwi. -pocieszyła dziewczynkę, usiłując optymistycznie się uśmiechnąć. -Wiesz, wampiry odżywiają się krwią ludzi, ale żadnych innych ras. Elfia krew z całą pewnością im nie smakuje, a poza tym tu nie ma żadnych wampirów. - wytłumaczyła dość chaotycznie, w myślach wyobrażając sobie, że trochę wampirów mogłoby pojawić się w Lorelden. W domu takiej Oohniki na przykład. I Dantego też, a co, zasłużył sobie.

Takie rozwiązanie byłoby rzeczywiście bardzo proste, gdyby Layla nie przeżyła jednego z większych szoków swojego życia. W jej wyobrażeniu picie krwi polegało na rozrywaniu kończyn, zlewania ciepłej jeszcze krwi do wielkich kielichów i ucztowania nad zwłokami. Cóż, prawdziwy bieg wydarzeń może też nie był zbyt kolorowy, ale z pewnością mniej dramatyczny.
Nie piją krwi elfów, ale piją krew ludzi. Biedni ludzie! Och, Layli zrobiło się ich nagle strasznie żal. Żyć w strachu, że może zaatakować cię jakiś wampir. Dziękować bogom, że była elfką! Co gdyby była człowiekiem? Czy Verner wypiłby wtedy jej krew? O jejku!
- Ale Verner powiedział, że to dlatego, że wampiry piją dużo płynów, a przecież to nie musi być krew, przecież mogą też pić inne płyny, albo wodę, albo wino, bo wino przecież też jest czerwone i łatwo je pomylić z krwią, więc krew mogłoby też zastąpić, prawda? - powiedziała to wszystko niemalże na jednym tchu, więc jej ostatnie słowa brzmiały bardziej jak westchnienie. Patrzyła na Yvette wielkimi oczami, w których malował się strach. Co jeśli jakiś wampir będzie głodny i nie będzie się mógł powstrzymać przed wypiciem jej niedobrej krwi?!

Cóż za trudne pytania! Yvette w sumie nigdy nie interesowały nawyki żywieniowe wampirów. W krwiopijcach było coś upiornie nienaturalnego, a ponadto w kręgu zainteresowań młodej czarodziejki nigdy nie znalazły się kwestie w stylu "Czy alkohol może podtrzymać funkcje życiowe martwego człowieka", przecież to niedorzeczne i zupełnie elfów niedotyczące!
-No słyszałam, że piją wino dla smaku, ale w sumie nigdy nie miałam styczności z żywymi tru... kim jest Verner? - zmarszczyła brwi, zaskoczona i wybita z rytmu.
To mało elfie imię.

Oj. Niedobrze. Layla nabrała głośno powietrze, zatrzymała je na krótką chwilę w płucach, a potem wypuściła je zrezygnowana. Och nie, przez przypadek wspomniała Yvette o swoim nowym przyjacielu! A co jeśli elfka zabroni jej ponownego spotkania z wampirem? Ale w końcu Perle też ma coś do powiedzenia, a ona zdawała się być pozytywnie nastawiona, więc...!
- Verner to mój nowy przyjaciel - odparła więc szczerze. - To on pomógł mi wrócić do domu, jak teleport wyrzucił mnie przy głazach... - dodała, ażeby Yvette wyrobiła sobie dobrą opinię o jej wampirzym przyjacielu! Chociaż teraz to i Layla powoli nabierała wątpliwości, czy to faktycznie dobry pomysł bratać się z tą rasą. Oni piją krew, to takie straszne!

No dobrze, ale Yvette nadal nie wiedziała kim jest Verner.
-A czemu rozmawialiście o wampirach? -spytała przebiegle, zastanawiając się co jest gorsze-psychopatyczny wampir, czy psychopatyczny niewampir opowiadający niewinnym dzieciom o krwiopijcach!
-To miło z jego strony - Że cię nie porwał ani nie zakopał w ziemi -ale nie powinnaś za bardzo ufać nieznajomym. - pouczyła z uroczym, choć nieco wymuszonym, uśmiechem na ustach. No zmartwiła się, no...

Z dwojga złego chyba lepszy wampir. Przynajmniej wiesz na czym stoisz! Inna sprawa, że to grunt niepewny...
- Bo... - Layla zamilkła na chwilę, starając się wymyślić jakieś zmyślne kłamstewko. Bezskutecznie. - No ten... - i rumieniec! Oj, chyba nie poszło do końca tak jak planowała.
Nie ufać nieznajomym. No tak.
- Tak, Verner jest bardzo miły. I wiem, że nieznajomym się nie ufa, ale on był właśnie taki miły i pokazał mi nawet miasto... - oj, chyba znowu za dużo powiedziała - i ten... z tego miasta był teleport i mogłam wrócić do domu!
Och, i nawet nie miała jak się pochwalić, że ani trochę się nie bała!

Yvette piorunowała dziewczynkę wzrokiem, w którym niecierpliwość i nacisk mieszały się z pogodną łagodnością dobrejciociyvette-która-słodko-chce-wiedzieć-o-wszystkim.
-Miasto. -powtórzyła dziwnym głosem. Zaraz jednak uśmiechnęła się, w zamierzeniu ciepło. -Twój nowy przyjaciel Verner mieszka w tym mieście? Jak ono się nazywa, sama chętnie zobaczyłabym nowe miejsca? - zagadnęła, postanawiając (dopóki Layla nie opowie jej konkretów) przyjąć strategię wesoło-opiekuńczą.
Pięknie, po prostu pięknie. Może to faktycznie znak, że trzeba skończyć raz na zawsze z Dantem, ambicjami i Głównym Królestwem, osiąść w A'Leanie i zająć się filantropijnym przybytkiem dla sierot.
Uhm, problem w tym, że Yvette totalnie nie widziała siebie w takiej roli, bo właściwie to w ogóle nie lubiła dzieci, nie licząc słodkiej Layli. Ale Layla miała dziesięć lat, to już duże dziecko!